Idziemy razem w światło dnia
przez słońca blask i cień,
choć szkolnych lat czas krótko trwa,
to przyjaźń wita dzień.

Refren:
Dąbrówko nasza wiecznie trwaj
jak dawniej, tak i dziś.
Rycerzom swoim siłę daj,
by w życie mogli iść.

Mijają lata, każdy z nas
już własną drogę ma,
lecz gdy przychodzi wspomnień czas,
pieśń śpiewa, którą zna.

Refren:
Dąbrówko...

Wśród polskich szkół jedyną bądź
dla uczniów swych od lat,
co profesorów pamięć wziąć
chcą w życie, idąc w świat.

Refren:
Dąbrówko...

Hymn w mp3

Wstęp

VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu kontynuuje tradycje pierwszej poznańskiej uczelni żeńskiej, powołanej do życia 13 stycznia 1830 roku jako fundacja Księżnej Ludwiki Radziwiłłowej. Po odzyskaniu niepodległości Prowincjonalne Kolegium Szkolne 1 maja 1919 roku zatwierdziło dla szkoły nazwę, która brzmiała:

"Państwowa Uczelnia Żeńska im. Dąbrówki w Poznaniu".

Zmiana patronki szkoły, która do tej pory nosiła imię swojej założycielki, związana była z nową sytuacją jaka wytworzyła się po I Wojnie Światowej. Dąbrówkę wiązano z powstaniem państwa polskiego, z jego chlubnymi początkami. W sytuacji odradzania się państwowości polskiej, po 123 latach niewoli postać żony Mieszka I była niczym symboliczna klamra spinająca oba wydarzenia.

Przez 170 lat istnienia szkoły, wiele pokoleń uczennic i uczniów "Dąbrówki" udowodniło, iż kształcenie i wychowanie służy rozwijaniu poczucia odpowiedzialności, miłości ojczyzny oraz poszanowania dla polskiego dziedzictwa kulturalnego.

Przekształcenia szkoły
FUNDACJA Ks. LUDWIKI RADZIWIŁŁOWEJ
"Luisenstiftung"
tzw. SZKOŁA LUDWIKI - "Luisenschulle"
1829 - 1837

KRÓLEWSKA SZKOŁA LUDWIKI
"Königliche Luisenschull"
1837 - 1919
W 1873 Szkoła stała się w pełni instytucją państwową

PAŃSTWOWA UCZELNIA ŻEŃSKA
im. DĄBRÓWKI
1919 - 1935

PAŃSTWOWE GIMNAZJUM i LICEUM
im. DĄBRÓWKI
1935 - 1939

PAŃSTWOWE GIMNAZJUM i LICEUM ŻEŃSKIE
im. DĄBRÓWKI
1945 - 1950

LICEUM OGÓLOKSZTAŁCĄCE
TOWARZYSTWA PRZYJACIÓŁ DZIECI
NR VII
1950 - 1956

VII LICEUM OGÓLOKSZTAŁCĄCE
im. DĄBRÓWKI
1956 - 2001

ZESPÓŁ SZKÓŁ OGÓLNOKSZTAŁCĄCYCH NR 10
VII LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE im. DĄBRÓWKI
GIMNAZJUM DWUJĘZYCZNE
od 2001 r.

Dyrektorzy

Siedziby Szkoły

Kamienica Radcy Sądowego Brücknera ul. Wrocławska 245 I-X 1830 r.
Kamienica narożna ulic Wielkiej i Żydowskiej od paĽdziernika 1830 r.
5 lipca 1834 r. patent króla Fryderyka Wilhelma III przekazuje szkole budynki sekularyzowanego zakonu Benedyktynek w Poznaniu na wieczystą własność. Kompleks budynków przy ulicach: Jezuickiej, Koziej, Wodnej. Szkoła przeprowadza się tutaj w październiku 1836r.
W 1876 r. zakupiono posiadłość po Szkole Urszulanek na ulicy Młyńskiej, którą rozbudowano i przeniesiono tutaj szkołę w 1880 r.
Na terenie dawnej, przedwojennej siedziby Dąbrówki przy ul. Młyńskiej, oprócz trzech spalonych budynków szkolnych, pozostał jeden, stosunkowo mało uszkodzony. Niestety, ówczesny wojewoda przyznał własność Dąbrówki Sądowi Apelacyjnemu. W związku z tym bezdomna szkoła gościła kolejno w: - gmachu Liceum Pedagogicznego przy ulicy Mylnej, kwiecień 1945 r. - budynku Liceum im. gen. Zamojskiej przy ul. Matejki, maj 1945 r. - lipiec 1946 r. - w zabudowaniach szkoły podstawowej przy ulicy Różanej, lipiec 1945 r. - lipiec 1948 r.
Budynek zlikwidowanego Gimnazjum im. Marii Magdaleny przy Placu Bernardyńskim lipiec 1948 r. - październik 1979 r.
Budynek dawnej Szkoły Podstawowej nr 23 przy ulicy Żeromskiego 8/12 od listopada 1979 r.

Skład Prezydium Rady Rodziców przy VII LO im. Dąbrówki w Poznaniu

w roku szkolnym 2024/25

Przewodnicząca: Małgorzata Skubiszak - klasa 2E

Zastępczyni przewodniczącej: Renata Karbowska-Kuźma- klasa 4C

Sekretarz: Joanna Supłat-Kromolicka  - klasa 3B

Skarbnik: Daniel Tomala - klasa 4A

Członkini prezydium:

Laura Błażko - klasa 1e

Komisja rewizyjna:

Maria Hirowska - klasa 1A

Przemysław Skotnicki - klasa 1C

Konto bankowe:

Rada Rodziców przy 7 LO

Santander Bank: 52 1090 2590 0000 0001 3625 7871

Wpłacających rodziców prosimy o wpisanie imienia i nazwiska ucznia/uczennicy oraz klasy

Fundatorka Szkoły Księżna Ludwika Radziwiłłowa

Urodziła się 24 maja 1770r. w Berlinie. Matką jej była Luiza, księżniczka wirtemberska, żona Ferdynanda Hohenzollerna, brata króla pruskiego Fryderyka II. Ludwika była wychowywana na dworze królewskim. Tutaj też zetknęła się z rodzinami polskimi, najpierw Czartoryskim,i później Radziwiłłami. W wieku 26 lat poznaje o pięć lat młodszego księcia Antoniego Radziwiłła, który wytwornością, talentami i dobrocią serca zdobył jej uczucie. Po różnych przetargach zezwolono na małżeństwo z miłości. Ślub odbył się 17 marca 1796 r.

Podczas wojny francusko-pruskiej w 1806/7r., w okresie największych klęsk Prus jest przeciwna jakimkolwiek kompromisom z Napoleonem. Wraz z mężem towarzyszy w ucieczce rodziny królewskiej do Królewca, a później do Kłajpedy. Do Berlina powraca w grudniu 1809r.

Książę Antoni, związany z rodziną żony, przez cały czas jest zwolennikiem odbudowy Polski w oparciu o Prusy. Później, kiedy te plany kończą się niepowodzeniem, na Kongresie Wiedeńskim popiera dążenia księcia Adama Czartoryskiego, a więc orientację rosyjską. Postanowieniem Kongresu Wiedeńskiego z 1815 r. ziemie Księstwa Warszawskiego, które znalazły się pod panowaniem pruskim, tworzą Wielkie Księstwo Poznańskie. Książę Antoni Radziwiłł zostaje jego namiestnikiem.

Fakt ten zaważył na życiu księżnej Ludwiki. Odtąd przez 15 lat jej życie rodzinne związane jest z Poznaniem.

Stanowisko namiestnika miało raczej reprezentacyjny, a działalność jego zamykała się głównie w sferze zajęć kulturalnych i artystycznych. Salon Radziwiłłów w Poznaniu stał się ośrodkiem życia towarzyskiego wśród miejscowej arystokracji, w którym rodziny polskie były faworyzowane przez księżną Ludwikę, czym wywoływała niechęć ze strony dygnitarzy pruskich. Również przychylnie odnosiła się do duchowieństwa polskiego, mimo iż sama była protestantką. Staraniom namiestnika i jego żony duchowieństwo zawdzięcza, że rząd realizował bardzo powoli i z rezerwą sekularyzację zakonów. Majątek sekularyzowanych zakonów księżna Ludwika starała się ratować dla celów humanitarnych.

W klasztorze Benedyktynek urządziła pierwszą kuchnię dla ubogich. Sprowadziła do Poznania Siostry Miłosierdzia, które prowadziły szpital. W 1829 r. funduje wyższą szkołę dla dziewcząt w Poznaniu. Wybuch Powstania Listopadowego spowodował odwołanie księcia Antoniego ze stanowiska namiestnika.

W ostatnich latach życia księżna boryka się z tragediami rodzinnymi. W 1827 r. umiera na płuca syn Ferdynand, w tym samym roku umiera synowa Helena, żona najstarszego syna Wilhelma i dwuletnia wnuczka. W 1831 r. umiera syn Władysław, a w 1833 r. jej mąż, książę Antoni. W końcu w 1834r. odchodzi ukochana córka Eliza.

Księżna Ludwika umiera 7 grudnia 1836 r.. 

Patron Szkoły

DĄBRÓWKA - była Czeszką z panującego rodu Przemyślidów, córką księcia praskiego Bolesława I Srogiego (904-972). Urodziła się około roku 935. Miała kilkoro rodzeństwa: Bolesława Pobożnego - dziedziczącego tron po ojcu, Starkosza, który przybrawszy imię Chrystiana został mnichem w Ratyzbonie oraz Mladę (Marię) opatkę benedyktynek w Pradze. W wyniku splotu okoliczności politycznych rodzi się projekt przymierza polsko-czeskiego. Zabiega o nie polański książę Mieszko uwikłany w konflikty z Wieletami. Negocjacje kończą się sukcesem a przypieczętowaniem aliansu ma być małżeństwo Mieszka z Dąbrówką. Plan matrymonialny zostaje związany z przedsięwzięciem o znacznie większej skali - ewangelizacją Polski, wprowadzającą ją do europejskiej wspólnoty państw chrześcijańskich.

Małżeństwo dochodzi do skutku w 965 r. Dąbrówka ma wówczas około 30 lat. W rok później Mieszko przyjmuje chrzest.

W 967 r. rodzi się pierworodny syn, nazwany na cześć dziadka Bolesławem, późniejszy król Polski. Córka Świętosława będzie królową duńską, szwedzką i norweską.

Historycy domyślają się pozytywnego wpływu Dabrówki na losy państwa. Jest faktem, że póki żyła stosunki polko-czeskie układały się dobrze. W otoczeniu księżnej rozwijała się kultura i nauka łacińska. Przypuszczalnie z duchownych, sprowadzanych przez nią, utworzono kancelarię książęcą. Tradycja głosi, że ufundowała wiele kościołów w Poznaniu i Gnieźnie.

W legendach przetrwała pamięć o darowiznach np. tzw. kielich Dąbrówki z Trzemeszna lub szat liturgicznych, rzekomo własnoręcznie haftowanych. Żyła razem z Mieszkiem 12 lat. Zmarła około 977 r.. Źródła historyczne nie podają przyczyn śmierci Dąbrówki. Spoczęła według Jana Długosza w ufundowanym przez siebie kościele gnieźnieńskim.

Tekst prof. Hanny Kóčka-Krenz

- Część 1
- Część 2
- Część 3
- Część 4
- Część 5
- Część 6

- Statut szkoły (pdf)

Dyrektor

Paweł Kozłowski - historia, wiedza o społeczeństwie

Wicedyrektor

Agnieszka Urbańska-Motyka - matematyka

Terminy konsultacji psychologów i pedagoga

Terminy konsultacji nauczycieli

Dostępne w PDF