Fundatorka Szkoły Księżna Ludwika Radziwiłłowa
Urodziła się 24 maja 1770r. w Berlinie. Matką jej była Luiza, księżniczka wirtemberska, żona Ferdynanda Hohenzollerna, brata króla pruskiego Fryderyka II. Ludwika była wychowywana na dworze królewskim. Tutaj też zetknęła się z rodzinami polskimi, najpierw Czartoryskim,i później Radziwiłłami. W wieku 26 lat poznaje o pięć lat młodszego księcia Antoniego Radziwiłła, który wytwornością, talentami i dobrocią serca zdobył jej uczucie. Po różnych przetargach zezwolono na małżeństwo z miłości. Ślub odbył się 17 marca 1796 r.
Podczas wojny francusko-pruskiej w 1806/7r., w okresie największych klęsk Prus jest przeciwna jakimkolwiek kompromisom z Napoleonem. Wraz z mężem towarzyszy w ucieczce rodziny królewskiej do Królewca, a później do Kłajpedy. Do Berlina powraca w grudniu 1809r.
Książę Antoni, związany z rodziną żony, przez cały czas jest zwolennikiem odbudowy Polski w oparciu o Prusy. Później, kiedy te plany kończą się niepowodzeniem, na Kongresie Wiedeńskim popiera dążenia księcia Adama Czartoryskiego, a więc orientację rosyjską. Postanowieniem Kongresu Wiedeńskiego z 1815 r. ziemie Księstwa Warszawskiego, które znalazły się pod panowaniem pruskim, tworzą Wielkie Księstwo Poznańskie. Książę Antoni Radziwiłł zostaje jego namiestnikiem.
Fakt ten zaważył na życiu księżnej Ludwiki. Odtąd przez 15 lat jej życie rodzinne związane jest z Poznaniem.
Stanowisko namiestnika miało raczej reprezentacyjny, a działalność jego zamykała się głównie w sferze zajęć kulturalnych i artystycznych. Salon Radziwiłłów w Poznaniu stał się ośrodkiem życia towarzyskiego wśród miejscowej arystokracji, w którym rodziny polskie były faworyzowane przez księżną Ludwikę, czym wywoływała niechęć ze strony dygnitarzy pruskich. Również przychylnie odnosiła się do duchowieństwa polskiego, mimo iż sama była protestantką. Staraniom namiestnika i jego żony duchowieństwo zawdzięcza, że rząd realizował bardzo powoli i z rezerwą sekularyzację zakonów. Majątek sekularyzowanych zakonów księżna Ludwika starała się ratować dla celów humanitarnych.
W klasztorze Benedyktynek urządziła pierwszą kuchnię dla ubogich. Sprowadziła do Poznania Siostry Miłosierdzia, które prowadziły szpital. W 1829 r. funduje wyższą szkołę dla dziewcząt w Poznaniu. Wybuch Powstania Listopadowego spowodował odwołanie księcia Antoniego ze stanowiska namiestnika.
W ostatnich latach życia księżna boryka się z tragediami rodzinnymi. W 1827 r. umiera na płuca syn Ferdynand, w tym samym roku umiera synowa Helena, żona najstarszego syna Wilhelma i dwuletnia wnuczka. W 1831 r. umiera syn Władysław, a w 1833 r. jej mąż, książę Antoni. W końcu w 1834r. odchodzi ukochana córka Eliza.
Księżna Ludwika umiera 7 grudnia 1836 r..
Patron Szkoły
DĄBRÓWKA - była Czeszką z panującego rodu Przemyślidów, córką księcia praskiego Bolesława I Srogiego (904-972). Urodziła się około roku 935. Miała kilkoro rodzeństwa: Bolesława Pobożnego - dziedziczącego tron po ojcu, Starkosza, który przybrawszy imię Chrystiana został mnichem w Ratyzbonie oraz Mladę (Marię) opatkę benedyktynek w Pradze. W wyniku splotu okoliczności politycznych rodzi się projekt przymierza polsko-czeskiego. Zabiega o nie polański książę Mieszko uwikłany w konflikty z Wieletami. Negocjacje kończą się sukcesem a przypieczętowaniem aliansu ma być małżeństwo Mieszka z Dąbrówką. Plan matrymonialny zostaje związany z przedsięwzięciem o znacznie większej skali - ewangelizacją Polski, wprowadzającą ją do europejskiej wspólnoty państw chrześcijańskich.
Małżeństwo dochodzi do skutku w 965 r. Dąbrówka ma wówczas około 30 lat. W rok później Mieszko przyjmuje chrzest.
W 967 r. rodzi się pierworodny syn, nazwany na cześć dziadka Bolesławem, późniejszy król Polski. Córka Świętosława będzie królową duńską, szwedzką i norweską.
Historycy domyślają się pozytywnego wpływu Dabrówki na losy państwa. Jest faktem, że póki żyła stosunki polko-czeskie układały się dobrze. W otoczeniu księżnej rozwijała się kultura i nauka łacińska. Przypuszczalnie z duchownych, sprowadzanych przez nią, utworzono kancelarię książęcą. Tradycja głosi, że ufundowała wiele kościołów w Poznaniu i Gnieźnie.
W legendach przetrwała pamięć o darowiznach np. tzw. kielich Dąbrówki z Trzemeszna lub szat liturgicznych, rzekomo własnoręcznie haftowanych. Żyła razem z Mieszkiem 12 lat. Zmarła około 977 r.. Źródła historyczne nie podają przyczyn śmierci Dąbrówki. Spoczęła według Jana Długosza w ufundowanym przez siebie kościele gnieźnieńskim.