22. grudnia 2015 roku pożegnaliśmy na Cmentarzu Junikowo naszą absolwentkę - śp. Stefanię Tokarską - Kaszubową (matura 1948).

Harcerka, a potem harcmistrzyni, która całe swoje życie i siły związała z istnieniem i działalnością ZHP. Dzięki swemu zaangażowaniu, uporowi, a także napisanej książce przechowała pamięć o bohaterskim życiu i osobie Ireny „Nenii” Bobowskiej, przywracając jej Osobę pamięci mieszkańcom Poznania. Była oddanym przyjacielem naszej szkoły, wspierając jej teraźniejszość i wzbogacając tradycję swoją pamięcią, wspomnieniami i cennymi dokumentami.

Drugie życie człowieka jest możliwe dzięki pamięci wdzięcznych ludzi.

Przemówienie p. Stefanii Tokarskiej-Kaszubowej na uroczystości odsłonięcia tablicy z nazwą skweru (09 listopada 2012 roku) - https://youtu.be/eXfY5X54Ld4?t=7m39s.

„Bo ja się uczę…”

…Bo ja się uczę największej sztuki życia:
Uśmiechać się zawsze i wszędzie
I bez rozpaczy znosić bóle,
I nie żałować tego, co przeszło,
I nie bać się tego, co będzie!

Poznałam smak głodu
I bezsennych nocy (to było dawno)
I wiem jak kłuje zimno,
Gdy w kłębek chciałbyś skulony,
Uchronić się od chłodu.
I wiem co znaczy lać łzy niemocy
W niejeden dzień jasny,
Niejedną noc ciemną. 

I nauczyłam się popędzać myślami
Czas, co bezlitośnie lubi się dłużyć
I wiem jak ciężko trzeba walczyć z sobą,
Aby nie upaść i nie dać się znużyć
Nie kończącą zda się drogą...

I dalej uczę się największej sztuki życia:
Uśmiechać się zawsze i wszędzie
I bez rozpaczy znosić bóle,
I nie żałować tego co przeszło,
I nie bać się tego co będzie!

Wiersz - motto życia śp. Stefanii Tokarskie – Kaszubowej  napisała  Irena Bobowska  podczas  pobytu w więzieniu we Wronkach,  został ukryty w bucie i  wyniesiony przez krewną Nenii, zwolnioną z tego samego więzienia po odbyciu wyroku).